Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Duo Reges: constructio interrete. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent.
Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Audeo dicere, inquit. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem;
Quo modo igitur evenit, ut hominis natura sola esset, quae hominem relinqueret, quali oblivisceretur corporis, quae summum bonum non in toto homine, sed in parte hominis poneret?
His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Sed ille, ut dixi, vitiose.
Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum;
Primum non saepe, deinde quae est ista relaxatio, cum et praeteriti doloris memoria recens est et futuri atque inpendentis torquet timor? Nam nisi hoc optineatur, id solum bonum esse, quod honestum sit, nullo modo probari possit beatam vitam virtute effici.